 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
У белым халаце, паважны як хан,
Стаіць пэлікан на дарозе.
I аўтамабіляў даўгі караван
Спыніўся ў нязвыклай трывозе.
Праехаць ня можна. Жывы пэлікан
Стаіць пасяродку на бруку.
Пагрозьліва дзюбай бароніць свой стан,
Разгублены ў вулічным груку.
Няхай сабе лаянка, нават праклён...
Ні сьвістам, ні ўзмахам лазіны
Яго не сагнаць. Ня пужаецца ён.
Дарэмна гудуць лімузіны.
Ён дзюбай, як доўбняй агрэе таго,
Хто ўздумае ўраз падступіцца.
Ня злуйце яго, не чапайце яго!
Разумны ён птах. Ня тупіца.
Ён ласкі ня бачыў. Сябе накалоў
Балюча ў загоне на дроце.
Ні мілай усьмешкі, ні ветлівых слоў, —
Чужынцам гібее ў самоце.
Ён выбег на вуліцу. Ажно і тут
Сустрэлі няветла таксама.
Ізноў не пазбыцца трывог і пакут,
Брук — гэткая-ж брудная яма.
Тут гоман варожых людзей навакол,
З натоўпу шугае пагроза.
Стаіць пэлікан. Дзюба — чэсаны кол.
Крычыць ваяўнічая поза.
I раптам уцешнае чуе ў бядзе:
— Хадзем, пэліканчык... Мой дружа...
Чужы, незнаёмы насустрач ідзе —
Спакойны, лагодны і мужны.
На белую шыю кладзе ён руку,
Заве пэлікана пяшчотна.
I той давяраецца, як дружбаку,
Ды побач ідзе з ім ахвотна.
— Ласкавае слова і камень скране,
А я — пэлікан. Я рахманы.
Сваёй цяплынёй ты расчуліў мяне.
Шануюць цяпло пэліканы.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
